Dolunay

İpek dantelden bilekleri vardı Gülcemin

Denizlere rengini veren mavi nefesleri vardı

Öpüşüp koklaşmaları vardı her ayın bedr vakti

Zaman acımasızdı, zaman dayanaksız..

Bir bulut hep takip ederdi onu, bir yıldız hep yol gösterirdi. 

Çobanlar kendileri için sanarlardı öyle bilirlerdi

Ama yaradılış sadece onaydı, onun içindi bu alem. 

Zaman kördü, zaman hayasız..

Gül parmakları vardı Gülcemin şafak kadar parlaktı

Taç yapraklarla bezenmiș on şeritli bir zindandı

İçinde çocuklar büyürdü onlar mahsur ben mahsun kalırdım

Zaman mutlaktı, zaman korunaksız..

Onu görünce şafak vakti açardı akşam sefaları

Ben gizlice yerdim taç yapraklarını, anne terliginden.

Orkideler ellerinde büyürdü, bahanesiydi annelerin

Zaman zalimdi zaman metanetsiz.. 

(İnsani eksiklikler nedeniyle yarım kalmıştır)