Dolunay
İpek dantelden bilekleri vardı Gülcemin Denizlere rengini veren mavi nefesleri vardı Öpüşüp koklaşmaları vardı her ayın bedr vakti Zaman acımasızdı, zaman dayanaksız.. Bir bulut hep takip ederdi onu, bir yıldız hep yol gösterirdi. Çobanlar kendileri için sanarlardı öyle bilirlerdi Ama yaradılış sadece onaydı, onun içindi bu alem. Zaman kördü, zaman hayasız.. Gül parmakları vardı Gülcemin şafak kadar parlaktı Taç yapraklarla bezenmiș on şeritli bir zindandı İçinde çocuklar büyürdü onlar mahsur ben mahsun kalırdım Zaman mutlaktı, zaman korunaksız.. Onu görünce şafak vakti açardı akşam sefaları Ben gizlice yerdim taç yapraklarını, anne terliginden. Orkideler ellerinde büyürdü, bahanesiydi annelerin Zaman zalimdi zaman metanetsiz.. (İnsani eksiklikler nedeniyle yarım kalmıştır)